Zelfbedieningsfietsenstalling

Gisteren had ik een werkafspraak in Amsterdam Zuidoost. Ik ging met de trein en vanaf het station zou ik - heel handig en snel! – met de OV-fiets gaan. Op dit station was de OV-verhuur volledig zelfbediening, een nieuwe ervaring bleek... De eerste deur ging gelukkig vanzelf open. Een halletje, met een groot stalen hek. Er hing aan de muur gelukkig een stripverhaal voor mensen zoals ik, die voor het allereerst een zelfbedienings OV-fiets kwamen halen. Ik zag dat ik mijn treinkaart tegen een kastje moest houden. Dat snapte ik, want op dat kastje stond inderdaad heel groot: Houd hier uw kaart. Makkie!

In een ander kastje ging vervolgens een luikje open. Eén sleutel lichtte op. Goed: nu de uitdaging van de deuren. Ik had die fietssleutel. Daaraan een ‘druppel’, die ik herkende van de buitendeur van mijn kantoorgebouw. Die moest je dus ook ergens voor houden. Ik probeerde het zwarte kastje voor de hekwerken. Bingo! Ik hoorde een klik, probeerde het draaihek en kon inderdaad naar binnen.
De fiets had ik snel gevonden. Fiets van het slot gehaald en weer richting poorten. Die waren dicht. Er waren er drie, trouwens: recht voor mij een half hoge, zoals bij de wc’s in wegrestaurants, waar kinderen dan gratis mogen plassen als ze door dat lage poortje kunnen. En rechts daarvan was een ‘gewone’ traliedeur en daar weer naast de draaideur die ik net had gebruikt om binnen te komen. Maar hoe vaak ik mijn treinkaart ook voor allerlei kastjes hield: de deuren bleven dicht. 

Ik zat opgesloten. Met een OV-fiets. Ik was de enige die geen idee had hoe hij weer uit die fietsenstalling moest komen. Er was wel een heel grote rode knop. Daarmee kon je hulp roepen. Ik overwoog het, maar ja, dat was bijna net zo erg als thuis je man of zoons te hulp moeten roepen. Uiteindelijk zag een ander stripverhaal aan de muur! Rechts bovenin bleken plaatjes over OV-fietsen te gaan. Ik moest de fiets gewoon weer op slot doen! En dan de elektronische sleutel tegen het kastje houden. Dan ‘kon ik naar buiten lopen’! Dat die fiets op slot staat, dat er maar een half hoog hek is waar ik met fiets én tassen doorheen moet, dat ik links ben en dat slot nooit heel snel en gemakkelijk openkrijg omdat het verkeerd om zit, dat moet ik dan dus allemaal zelf uitzoeken, en snel, want dat hek gaat dus ook weer dicht.

Goed, keuze was er niet, dus fiets weer op slot gezet, fiets vastgehouden, tas vastgehouden, acrobatiek, toch maar aan andere kant van fiets gaan staan, druppel tegen kastje gehouden en toen ging inderdaad dat halve poortje open. Van de zenuwen kreeg ik de fiets niet meer van het slot, mijn tas en laptop zaten in de weg, en uiteindelijk heb ik me met de moed der wanhoop, samen met de fiets, onder dat halve poortje door gewurmd, dat inderdaad alweer bezig was dicht te gaan toen ik er nog tussen zat. Ik begreep werkelijk niet wat de ontwerper had bezield: dat je je met tassen en een fiets, in je nette jurk op hoge hakken, door dat halve poortje moet wurmen, soort van op handen en knieën, maar dat kan niet, want je fiets moet er ook door.

’s Avonds thuis mijn beklag gedaan over de ergonomie van de zelfbedieningsfietsenstalling. Mijn man keek me verbijsterd aan: “Zag je dan het groene lampje boven de hoge deur niet aangaan? En je bent hoogstwaarschijnlijk ook nog gefilmd door de beveiligingscamera’s…”