They too
De afgelopen jaren heb ik een aantal reizen gemaakt naar
plekken in de wereld waar de meeste mensen geen weet van hebben. Ik ontmoette
onder anderen Tharushi. Ze is jonger dan ik, maar eerlijk gezegd zou je dat
niet zeggen.
Om geld te verdienen voor haar kinderen ging Tharushi werken
in het Midden-Oosten. Ze dacht dat ze huishoudster zou worden, maar haar
takenpakket omvatte aanzienlijk meer: het was de bedoeling dat ze ‘beschikbaar’
was voor de vrienden en kennissen van het echtpaar waarbij ze in dienst was, terwijl
ze tussendoor ook hun huizen moest schoonmaken. Salaris kreeg ze niet, want ze
moest natuurlijk eerst haar reiskosten terugverdienen. Eten kreeg ze ook niet;
dat haalde ze uit de vuilnisbak. Water om te drinken uit de wc-pot. Ze weigerde
zich te laten gebruiken door vreemde mannen, maar ze was alleen in een vreemd
land, met een andere taal en een andere cultuur. Haar paspoort achter slot en
grendel. Vanwege haar weigering werd ze ernstig mishandeld. Verkracht. Geslagen.
Gebrand. Gestoken. Uiteindelijk probeerden haar bazen haar zelfs te doden en Tharushi
werd in coma in het ziekenhuis opgenomen. Dankzij bemiddeling van een
hulporganisatie kon ze naar huis. De daders kwamen weer vrij: het was immers
een ‘ongeluk’ dat ook nog eens Tharushi’s eigen schuld was. Werken kan ze niet
meer – de fysieke gevolgen van haar buitenlandse avontuur zijn blijvend. Ze is
nu afhankelijk van haar zoon.
Tharushi is slechts één van de miljoenen vrouwen die huis en
haard verlaten om in een ver buitenland geld te verdienen voor hun gezin.
Aangetrokken door mooie beloftes en de hoop op een beter leven voor hun
kinderen. Sara bijvoorbeeld vertelde me dat ze verplicht werd de prikpil te
gebruiken voordat ze mocht vertrekken via haar ‘uitzendbureau’. U en ik weten dan
wel wat er zoal van deze houdhoudster werd verwacht. Maar Sara groeide op
zonder krant, zonder internet, ergens ver weg op het platteland. Ze had geen
idee hoe een stofzuiger en magnetron werken. Had geen eigen bankrekening, sprak
geen woord Engels en had gewoon geen idee hoe het er in de wereld aan toe gaat.
En was dus heel erg kwetsbaar. Ze nam een hypotheek op het stukje land dat ze
van haar ouders had geërfd, kocht daarvan een jaarvoorraad babymelk en luiers, liet
haar kind achter en vertrok. Ook Sara is inmiddels weer thuis. Wel een illusie
en veel geld armer: salaris kreeg ze nauwelijks (de reiskosten, ‘inentingen’ en
de kosten van het bureau moesten eerst terugbetaald) en alles wat ze naar huis
kon sturen, gaf haar man uit aan drank. Wat overbleef, waren de traumatische
herinneringen, een verwaarloosde baby én een hypotheek.
De verhalen van Tharushi, Sara en al die anderen hebben me diep
geraakt. Omdat er nauwelijks aandacht voor is. Omdat deze vrouwen geen stem
hebben. Omdat ze slecht voor zichzelf kunnen opkomen. Gewoon omdat ze de weg
niet weten, de taal niet spreken en ver weg van de ‘beschaafde’ wereld
opgroeiden. Omdat het om heel veel geld gaat en overheden dit dagelijkse misbruik
van zoveel vrouwen daarom toedekken.
Daarom wil ik ook hen laten horen.
Daarom vandaag: they too…
