‘Bid voor mij’

Soms heb je ontmoetingen die bij je blijven. Voor mij was dat de ontmoeting met een Syrische aartsbisschop die heel even in Nederland was. Hij vertelde over zijn land, over de weeskinderen, de ouderen, de ijskoude winter, het gebrek aan brandstof, schoon water en eten, de ontvoeringen en natuurlijk de vluchtelingen die tot in zijn werkkamer bivakkeerden. Dat hij bijna dagelijks ook zelf gevaar liep bij zijn pogingen de mensen om hem heen te steunen, dat wuifde hij weg. De raket bijvoorbeeld die vlak achter zijn auto ontplofte? “Ach, het was goed afgelopen…”

We vierden die week onze trouwdag. Normaal gesproken plannen we dan een etentje buiten de deur, maar deze keer wilde ik het anders doen. Konden we niet gewoon thuis eten? Wij zouden evengoed een leuke avond hebben en het uitgespaarde geld konden we dan overmaken voor de weeskinderen in Syrië. Gewoon geld overmaken, daar zouden onze pubers helemaal niets van merken; op deze manier zou het een bewuste hulpactie zijn.

Tot mijn verrassing viel mijn voorstel in slechte aarde bij de zoons. Ik had gedacht – gehoopt – dat ze het ook een prachtig idee vonden. Dat ze hun zakgeld zelfs zouden bijleggen voor de weeskinderen in Syrië die het koud gingen krijgen de komende maanden en die moesten leven van wat andere mensen ze konden geven. Niets van dat al … “We kennen die mensen niet, waarom moeten wij dan voor ze zorgen?”

Het werd een goed tafelgesprek, die avond. Over delen van je overvloed. Over de onrechtvaardige verdeling van welvaart in de wereld. Onze onmetelijke rijkdom… Weeskinderen, in levensgevaarlijke omstandigheden, in de ijskoude winter bovendien…

Hebben onze jongens het echt begrepen en gevoeld? Eerlijk gezegd denk ik het niet. Ik kan het ze niet kwalijk nemen: de verhalen op de televisie en in de krant blijven op veilige afstand en ze hebben geen vluchteling gezien, laat staan met ze gepraat. Zij hebben het nooit koud gehad of zich hoeven afvragen of er vandaag iets te eten zou zijn. Ze hebben gewoon geen idee. Zij namen geen afscheid van die bisschop, wetende dat hij met gevaar voor eigen leven terugging naar zijn mensen. Wetende dat we elkaar waarschijnlijk nooit meer zien. “Bid voor mij,” was het enige dat er op dat moment te zeggen was.